KÖŞE YAZILARI

Sevgili anneler ve babalar ve değerli öğretmen arkadaşlarım,

 Bu yazımda bilerek veya bilmeyerek  anne –baba olarak  yaptığımız yanlışlardan ve o yanlışların sonuçlarını  yine öğretmen gözüyle ve yine elimden geldiğince yazmaya çalışacağım..

Yine yazılarımı takip eden ve bana teşekkürlerle dönen anne - babalara ve öğretmen arkadaşlarıma da ben de çok teşekkür ederim…

Zaman zaman hep yaşamışızdır.Çocuklarımızla başa çıkamadığımız zaman,zorda kaldığımız  zaman silahımız hemen hazırdır.”Akşam baban gelsin sen görürsün.”Sen zaten dayak yemezsen aklına başına gelmeyecek.”

Çocuklarımız , yaptığı bir  yanlışta, anneler mutlaka devreye girer. Ve  babayı azarlar.” Sen nasıl babasın benim çocuğuma böyle davranıyorsun.Küçücük çocuğa böyle mi davranılır?. “Demek  ki akşama kadar,benim yerimde olsan çocuğumun canını çıkaracaksın.”

Şimdi bu sözleri annesin ağzından duyan çocuk,arkasına annesini almıştır. Her ne yaparsa yapsın,hiçbir şeklide yaptığı davranışlara karşı tepki almayacaktır.Bu da Onda davranışlarında  alabildiğince özgürlük sağlayacaktır.

Daha önceleri  de yazdığımız gibi, çocuklarına ortak davranış gösteren anne ve babalar ,çocuklarına ciddi kişilik  kazandırlar.

Yine çok gördüğüm ve izlediğim bir davranış.Anne ve babalar her hangi bir durumda çocuklarını başlarından atmak için,onlara büyük paralar verip bir markete veya bir oyun  salonuna gönderip kendilerinden uzaklaştırırlar.

Veya hiç yeri ve zamanı değilken, hiç nedensiz gereksiz abartı bir ödülle onları ödüllendirirler.Sonuçta her  istediğini her an alan ,bunun içinde hiç  çaba harcamayan çocuklar ve gençler yetişmektedir.

Böyle bir genç kız yetiştiğinde ,bir evlilik yaptığında nasıl bir sonuçla karşılaşırsınız.hep alamaya alışmış ,ama vermeyen ve çaba göstermeyen ve mutsuz olan bir insan profili vardır karşımızda.

Bunlar topluma nasıl ve  ne durumda kazandırılır.Yine söylemekten hiç bıkmayacağım bir sözü söylemek istiyorum “anne ve baba olmak kolay değildir.Bunu adı “sabırdır.”

Eğer , çocuklarımıza sağlıklı bir çocukluk ve gençlik yaşatmak istiyorsak, anne ve baba konuşma dili ortak olmalıdır. Biri diğerine çocuğunu havale etmemelidir.

“Eğer ki çocuğunuz sizden nefret etmesini İSTEMİYORSANIZ.Lütfen bunları yapmayınız…..

*** Onların küçük sevinçlerini, mutlaka ödüllendirin ve paylaşın..(sakın arkadaşın daha büyük ödül almış,demeyin ve kıyaslamayın.)

***Üzüldüklerinde alaycı olmayın.( aman bu da yara mı? Sende pek dayanıksızsın )  (bak işte arı soktu cız oldu.)

***Eğer size soru sorarlarsa mutlak kısa ve anlaşılır cevap  veriniz Ve konuşurken gözlerine  bakarak konuşun..( sen bebekken bunu konuşamazdık ,fakat şimdi büyüdün ve ben seninle bu konuyu konuşabilirim gibi)

***Bir konuda yardım almak istediklerinde, mutlaka işiniz bırakın,ona değerli olduğunu hissettirin..( bak bunu böyle yaparsan daha kolay yapmış olacaksın gibi)

***Sakın eliniz tersiyle itip git başımdan demeyin ..( çocuğum git başımdan şimdi dizimi izliyorum gibi)

Unutmayalım ki; bir gün bir bardak su isteğimizde…………….

Sevgiyle kalın…..

                         Ayten Işıldağ