KÖŞE YAZILARI

    2001 yılı, üniversiteden mezun olacağım bir yıldı.

Yer, Erzurum Atatürk üniversitesi kampüsü içinde güzel bir cami.

Günlerden cuma, aylardan şubat. Soğuk mu soğuk bir kış günü.

Cami imamı hutbede vaaz veriyor. Ağzından çıkan bir cümle, beni çok etkiliyor.

Kafam allak bullak…

 Kafamın içinde acayip sorular oluşmaya başlıyor.

Bu cümle, Sofi gibi, Sokrates gibi, Mevlana gibi Yunus emre gibi hayatı tekrardan ve derinden sorgulamama neden oluyor...

 Neydi o cümle?

O cümle şuydu: “Hayat iki ambalaj ya da paketlenme arasında gecen bir süredir” diyor cami imamı...   

  Sonra açıklamaya başlıyor...

 “ Biz insanoğlu, Annemizden doğduğumuz anda, hemen bir beyaz örtü ile üstümüz sarılır bir nevi güzel bir paket haline getiriliriz.(buna da kundak diyoruz) Aradan zaman geçer… Çocukluk, gençlik ve ihtiyarlık… Derken süremiz dolar ve ölürüz. Yani hayat saatimizin tik takları susuverir. Öldüğümüzde de gene aynı işlem devam eder. Yani gene bir örtü ile güzelce sarılır bir paket haline getiriliriz. Biz buna kefen diyoruz…

 Yani çıplak gelmiştik çıplak gidiyoruz…

Yanımıza hiçbir şey almamıştık gelirken…

 Giderken de elimiz ve cebimiz boş...

Zaten ağlayarak gelmiştik bu yalan dünyaya, sonra ağlatarak ayrılıyoruz…

 Kısaca, iki paketlenme arasında bir yaşam sürer ve biter”…

Ne kadar düşündürücü ve sorgulayıcı bir cümleydi benim için.

İşte bu iki paketlenme arasında neler yapıyoruz. Nelerle meşgale içindeyiz.

Sanırım hepimizin sorgulaması gereken dinsel ve felsefi bir soruydu…

Yaşamın ve yaşamın içinde var olan her şeyin üstü birden kapanı verir.

Bir daha bu paketin içine girmekte çıkmakta imkânsızdır.

İki paket arasına girmeden insanlığımızı, yaşamımızı, kendimizi gözden geçirmek dileğiyle… 

www.nevzatozer.net

Kaynak: “yaşamı ve kendinizi sorgulamak, Nevzat ÖZER, Crea yayıncılık, İstanbul