Oduncuyla Azrail Masalı

ODUNCUYLA AZRAİL

Yoksul bir oduncu varmış,

Yaş bir yandan, iş bir yandan belini bükmüş;

Yüklemiş odunları sırtına,

Yürüyormuş ahlaya uflaya.

Zor adım atıyormuş zavallı,

Karşı yamaçtaki kulübesine doğru.

Bakmış olacak gibi değil,

Yıkmış yükünü yere

Oturup başlamış düşünmeğe:

— N edir, demiş, şu dünyada çektiğim?

Bir gün rahat nefes almış değilim.

Kim var benden daha yoksul?

Dur yok, dinlen yok;

Ekmeksiz kaldığım günler çok.

Çoluk çocuk bir yandan,

Askeri, tahsildarı bir yandan;

Borç desen gırtlağıma kadar

Bir de üstelik bu odunlar!

Yeter artık, demiş, bu işkence bitsin:

Hey Azrail, neredesin?

Sen misin çağıran:

Azrail inivermiş yukardan,

Dikilmiş oduncunun karşısına,

Sormuş ne istiyor diye.

— Şey, demiş oduncu; istediğim bir yardım;

Şu odunu sırtıma ver diye çağırdım'.

Canımı almaya kalkma sakın;

Nasıl olsa yakında alacaksın.

Ölüm gelir siler bütün dertleri;
Siler ama, bize uğramasın daha iyi.
Gerçek dileği şudur her insanın:
Her mihnet kabul, tek ölüm olmasın!