Mevsimsiz bir vakitti,güneşin karardığı zaman,

bir uğultu koptu gecede,

Sonra karanlığa çığlıklar saplandı,

 ince mi, ince….

Zaman henüz şimdi,

yitip gidenlerin dumanı tüter,şehrin caddelerinde.

Ve bu hikayede biri öğretmen olmak ister

fikrince,

birinin aklı mezar taşındaki fotoğrafa takılır,

dilediğince.

Bir oyun misali hayat;ürkektir bu hikayede…

Öğretmenin aklı derste!

Ama küçük yüreğiyle,cayır cayır alevlere tutulur Hale,

Sınıfları bez çadırdan,

evleri de öyle.

Buna sebep bir depremdi,

vurmuştu ikisini de bir gecede.

Zaman buğulanır bir  kahvenin telvesinde,

ne zaman düşse aklına öğretmenin,

boynu bükük kalan Hale.

Çocukların yüzleri  renksiz birer tablo,hikayede.

Gözler boz bulanık,büsbütün dağılır yürek.

Hikaye anlatılamaz,sanki dilsiz bir bıçak.

Ve Hale kaybolur oyunda,öğretmen azaplar içinde..

Biri mezar taşındaki fotoğrafı silerken bulunur,

insanı dağlayan yerde.

Biri öğretmen olmayı öğrenir,

Hale’nin derdiyle irkilince…

Sonra oyun bitmeye yönelir bu hikayede…

Biri kaybolur ölüm kokulu yerde,

oynaşa oynaşa …

Öteki hep hatırda tutar bu anıyı,

üstelik ağlaşa ağlaşa…

Not: Bu şiir 99' Gölcük Depremi sırasında Değirmendere Kasabasında kurulan Kızılay Çadır Kentinde 4.sınıf öğrencisi bir öğretmen adayı olarak annesiz,babasız kalan öğrencilere ders verirken,kaybolan Hale isimli bir öğrencimi fotoğrafta da gördüğünüz gibi ikiz kardeşlerinin mezarında bulduğum olay üzerine kaleme alınmıştır.

İbrahim KAYA